Rechtszaak moord: 'Deze nachtmerrie gaat niet voorbij'

MIDDELBURG - „Hij was zo jong en levenslustig en nu ligt hij onder de grond.“ In een indrukwekkende verklaring vertelt zus Zekiye aan de rechtbank over het leed dat de familie Asil is aangedaan. „Erdal is er niet meer en de familie Asil, die is ook zo goed als dood.“. In de volle rechtszaal kun je op dat moment een speld horen vallen. Voor het eerst in de geschiedenis van de Middelburgse rechtbank maakt een familielid gebruik van de mogelijkheid om een slachtofferverklaring af te leggen. Eerder die ochtend is er nog ergernis, als de verdachte nauwelijks hoorbaar antwoordt op vragen over wat er zich in de vroege ochtend van 22 augustus op de Seisdam en de Seisbinnenbrug heeft afgespeeld.

Bezoekers van de publieke tribune kloppen tot twee keer toe geïrriteerd op het raam. Het zijn vooral vrienden en bekenden van Asil. Ze zitten op het puntje van hun stoel, sommige met hun neus tegen het glas gedrukt. Maar ze horen niets. Rechtbank-president M. Meeuwisse maant de verdachte dichter bij de microfoon te gaan zitten. Zijn verhaal blijft onhoorbaar. Na tien minuten grijpt rechter J. Hopmans in: „Ik vind dat u duidelijk in de microfoon moet praten, want u moet hier verantwoording afleggen“, zegt hij streng. Het publiek klapt.

IJskoud
Zekiye Akpinar-Asil praat een klein uur later luid en duidelijk. „Wij zijn als familie onschuldig, maar we hebben de zwaarste straf“, zegt ze. Niet alleen haar broer is haar ontnomen, maar ook haar moeder. Die verdringt het verlies van haar zoon. Ze wil geen foto’s meer van hem zien en komt niet meer bij haar andere kinderen op bezoek. Zekiye zelf moet verder met het beeld van haar broertje in een grafkist. „IJskoud en met een wit gezicht. Zo zagen we hem. Pas na drie dagen.“

Coma
Achter haar huilen haar zussen. Vader Asil troost. Sinds 22 augustus leeft de familie als een ’patiënt in coma’, verwoordt Zekiye de nachtmerrie . „We zitten met woede, haat en vragen waar we niet uitkomen. Onze kinderen hebben er extra veel moeite mee“, vervolgt ze. „Die willen ook dood om naar hun oom te kunnen gaan.“

Zijn grote mond werd hem fataal. Die kende ook de familie. „Hij was zoals ie was“, zegt Erdals oudere zus, „en dat werd hem kwalijk genomen.“ De familie hoopt op rechtvaardigheid. Maar hoe groot het vertrouwen in het rechtssysteem ook is: „Geen straf zal ons hoog genoeg zijn.“

Voor Zekiye is Middelburg niet langer meer de stad die haar een thuis-gevoel gaf. En de familie Asil is als een legpuzzel waar voorgoed een stukje van mist. „Op 22 augustus is niet alleen onze toekomst afgenomen, maar ook ons verleden. Ik mis de familie Asil.“